"Kochani dlaczego się poddaliście?" Ava Dellaira

Już niedługo święta więc mam dla was książkę według mnie idealną na ten świąteczny czas. Wprawdzie "Kochani dlaczego się poddaliście?" Avy Dellair nie jest o tematyce świątecznej, ale według mnie idealnie wpisuje się w ten okres.

Tytuł: Kochani dlaczego się poddaliście?
Autor: Ava Dellaira

   Wydawnictwo: Amber

    Liczba stron: 300

 Data wydania: 17 marca 2015

 

Szesnastolatka o imieniu Laurel nie może się pogodzić z tragiczną stratą siostry. Po jednej z lekcji angielskiego zaczyna pisać listy do zmarłych idoli. Szuka u nich pomocy i odpowiedzi na pewne pytania. Z tych listów układa się opowieść o niej samej. Jej problemach, a także cierpieniu, samotności, poszukiwania siebie i przebaczeniu. Laurel podążała ślepo za siostrą, chciała być taka jak ona, podziwiała ją, ale czuła się przez nią zepchnięta w cień. Teraz usiłuje pogodzić się z tym, co się stało i odnaleźć swoje prawdziwe "ja". Te listy i miłość, która się pojawia, pozwalają pojednać się Laurel z życiem i sobą samą. Zaczyna rozumieć, że nie mogła ocalić swojej siostry, ale może ocalić siebie.

Gdy zobaczyłam tę książkę na facebooku wydawnictwa Moondrive od razu chciałam ją przeczytać. Ta powieść była dla mnie wkroczeniem w świat nastolatki, której życie nie jest takie proste. Zmaga się z traumą z przeszłości. Ta opowieść nie była jakaś zaskakująca. Od razu można było się domyślić co spotkało główną bohaterkę, ale wydaje mi się, że to nie było celem tego opowiadania. Czytając te wszystkie listy czułam się jak psycholog. Zastanawiałam się jakich rad udzieliłabym bohaterce i co ja bym zrobiła w różnych sytuacjach, w których ona się znajdowała. Pierwszy raz spotykam się z książką, która jest pisana w formie listów. Bardzo mi się to spodobało. Jest pisana w inny sposób, co wychodzi jej naprawdę na plus. Jednak w tej książce zauważyłam coś co bardzo mi przeszkadzało. Sposób wypowiadania się głównej bohaterki. Był taki dziecinny. W porównaniu do wypowiadania się jej przyjaciółek dialogi Laurel były o wiele mniej dojrzałe. Oczywiście rozmawiała z innymi na różne poważne tematy, ale ja czytając czułam jakby to mówiło małe, skrzywdzone dziecko. Przynajmniej tak było w moim odczuciu. Nie chodzi o to, że Laurel była dziecinna bo tak nie było, ale w czasie rozmowy jej odpowiedzi były, jakby to powiedzieć... płytkie?

Z tej książki wywnioskowałam, że nie warto stawać się kimś kto nam imponuje, ponieważ to nas nie uszczęśliwi. Lepiej być najlepszą wersją samego siebie. Kiedyś sama chciałam być taka jak pewna osoba. Dopiero później zrozumiałam, że każdy jest wyjątkowy i jedyny w sowim rodzaju dlatego warto być sobą. Książkę oceniam na 4 gwiazdki, nie była zła. Była trochę psychologiczna. Lecz miała też kilka elementów, które mi się nie podobały.

 Moja ocena: 

 

 

" Myślę, że kiedy się traci kogoś bliskiego, to trochę tak, jakby się traciło siebie."

  " Nikt cię nie uratuje przed tobą samą. Zasypiasz na łące, z gór schodzi wilk i masz nadzieję, że ktoś cię obudzi. Albo przegoni wilka. Zastrzeli go. Kiedy jednak zorientujesz się, że wilk jest w tobie, zrozumiesz, że nie uciekniesz. I że nikt, kto cię kocha, nie zabije tego wilka, bo on jest częścią ciebie. Każdy widzi w nim twoją twarz. I nie naciśnie na spust."

  " Wiele rzeczy jest niesprawiedliwych. Możemy się albo o to wściekać przez całe życie, albo zrobić wszystko, żeby było lepiej, dzięki temu, co wiemy teraz."

" Chcę zostać oczyszczona. Chcę spalić złe wspomnienia i wszystko, co we mnie złe."\

 

Wesołych świąt!

 

 

P.S Co sądzicie o tej książce?