"Althea & Oliver" Cristina Moracho

Książka ta nie zaciekawiła mnie swoją fabułą lecz tematem, który porusza tzw. syndrom śpiącej królewny. Nie miałam pojęcia, że taka choroba istnieje.

 "Nie obudziłeś się w równoległym wszechświecie. To trochę tak, jakbyś wsiadł do wehikułu czasu i przeniósł się do przyszłości, która ci się nie podoba."

Althea i Oliver byli najlepszymi przyjaciółmi, wyglądali jak bliźniacy, byli nierozłączni niemal od przedszkola. Jednak w liceum Althea nagle uświadamia sobie, że czuję coś więcej do Oliviera. To uczucie wykracza poza przyjaźń. Chłopak chce tylko, żeby ich życie wyglądało tak jak zawsze, bez żadnych niespodzianek. Lecz gdy po raz kolejny budzi się rano i nie pamięta nic z minionych tygodni, nie może dłużej zaprzeczać, że dzieje się z nim coś złego. Cierpi na zespół Kleinego-Levina, zwany syndromem śpiącej królewny.

"Jesteś jak prezydent, którego nikt nie lubi, ale który i tak wygra kolejne wybory: masz przewagę bo już raz cię wybrali, a kiedy ktoś dorwie się do koryta, trudno go od niego odciągnąć." 

  Losy zaprowadzą ich oboje z dachów rodzinnych domów, zakrapianych alkoholem imprez i festynów w ich małym miasteczku do wielkomiejskich szpitali, przepełnionych ulic i squatów Nowego Jorku. Wszytko to w cieniu choroby, której nazwa brzmi jak z bajki, ale z bajką nie ma nic wspólnego.

Czytając opis z tyłu uznałam, że to będzie dość typowa opowiastka o dwójce przyjaciół. Myliłam się. Na kartach powieści przelewa się bardzo dużo alkoholu, nie zliczę już ile papierosów zostało wypalonych. Nie będę oszukiwać książka jest brutalna. W niektórych momentach czułam się okropnie, obserwując losy bohaterów. Powieść nie należy do lekkich, porusza problemy, z którymi stykają się nastolatkowie. Nie ma tu miejsca na jakieś błahe sprawy, postacią naprawdę doskwierają poważne problemy. 

" - Podoba ci się, że jestem, jaka jestem, bo w porównaniu ze mną jesteś normalny.Zachowujesz się, jakbyś był wściekły, że skupiłam na sobie całą uwagę,ale przecież tego waśnie chciałeś. Chciałeś być tym normalnymi dzięki mnie nadal nim jesteś.W skali od jednego do Althei, jesteś Olivierem." 

Z pozoru wszystko jest normalne. Przyjaciele robią to co zazwyczaj nastolatkowie grają w gry, rozmawiają, dokuczają sobie. Althea zaczyna zdawać sobie sprawę, że czuję coś więcej do Oliviera i to sprawia, że między nimi się psuje. 

Czytają książkę zauważyłam przemianę dziewczyny przez pewne wydarzenia i wtedy ona zrobiła się naprawdę denerwująca.  Może tylko mnie ta postać zdenerwowała. Podobała mi się na początku, a później działo się z nią coś naprawdę niedobrego i nie podobała mi się jej przemiana. 

Mimo, że ta powieść nie należy do lekkich, jest ciekawa i nie nudzi. Ciągle coś się dzieje, a my jesteśmy ciekawi dalszych elementów układanki. Podobało mi się to, że autorka książki pokazała jak wygląda życie nastolatka z zespołem Kleinego-Levina. Są gorsze choroby, ale spanie przez 4 tygodnie czy 2 miesiące to naprawdę udręka.

"Prosi wszechświat, by ta spokojna pustka trwała dalej, żeby nie zniknęła, gdy wynurzy się z wody i wyjdzie na brzeg, z powrotem do świata." 

Przyjaźń damsko-męska w tej książce w czasie rozwoju akcji staje się coraz bardziej skomplikowana. Athlea chcę czegoś więcej, Oliver, żeby ta relacja była taka jak dawniej. Według mnie ta powieść pokazuje, że nie zawsze taka przyjaźń popłaca, jedna ze stron może się zakochać, a wtedy już trudno o powrócenie do dawnego stanu rzeczy. Historia ta dotyka problemów nie tylko nastolatka z chorobą, a młodzieży w jego otoczeniu. 

Uważam, że ta książka była trochę brutalna. Nadawało to jej trochę takiej ekscytacji, ale po prostu  szkoda mi było tych bohaterów. Książkę oceniam na 4 gwiazdki.