"Miłość ze snu" Lucy Keating

Temat książki jest bardzo interesujący. Chyba każdy z nas chciałby, żeby niektóre z jego snów się spełniły. Bohaterka "Miłości ze snu" właśnie w takiej sytuacji się znalazła. Większość osób uznałoby to za szczyt marzeń, ale w tej sytuacji... niekoniecznie. 

  "Widziałam, że im szybciej zasnę, tym szybciej się obudzę i znowu spotkam mojego chłopaka ze snów."

 Alicji od zawsze śnił się Maks. We śnie przeżywali mnóstwo przygód i podróży. Mogli znaleźć się tam gdzie chcą. Zakochali się w sobie do szaleństwa. Maks jest chłopakiem z jej snów. Tylko ze snów... Aż pewnego dnia Maks pojawia się w nowej szkole i zajmuje miejsce obok. Lecz  chłopak nie poznaje Alicji i traktuje ją obojętnie.

"- Oczywiście zawsze mi się śniłaś, ale jeszcze kilka miesięcy temu nie wiedziałem nawet, że istniejesz naprawdę. Każdego dnia czekałem na to, żeby położyć się spać, i nie znosiłem tego, że każdego ranka się żegnaliśmy. Byłaś moi sekretem. Moją wymarzoną dziewczyną." 

Muszę przyznać książka ma świetną okładkę. Taką delikatną i minimalistyczną,a do tego związaną tematycznie z powieścią. Historia pisana jest w formie pamiętnika, którego autorką jest Alicja.  Do takich książek mam zawsze sentyment bo kiedyś sama prowadziłam taki pamiętnik, oczywiście nie miałam tak urozmaiconego życia jak dziewczynki w tych książkach. "Miłość ze snu" jest przeplatana raz z scenami ze snów, a raz wydarzeniami z konkretnych dni. 

"(...) Chciałbym być lepszy. Naprawdę. Chciałbym być lepszy w rzeczywistości, bo nasze wspólne sny muszą się skończyć, a ja nie chcę cię stracić"

Zawiodłam się. Oczywiście po opisie, który średnio przypadł mi do gustu nie spodziewałam się czegoś niesamowitego, ale myślałam, że będzie lepiej. Książka naprawdę z początku rusza w dobrą stronę. Bardzo miło się ją czytało, pomysł z realistycznymi snami bardzo mi się spodobał. Początek był naprawdę dobry, ale później książka okazała się totalnym niewypałem. Zacznijmy od tego, że jednym czasem była taka dziecinna, płytka i bez sensu, a później ktoś zaskakiwał mądrymi cytatami. W niektórych momentach występowały elementy bardzo przesadne. Takie, że tylko młodszemu czytelnikowi mogłoby się takie wyobrażone, idealne sytuacje spodobać. Z kolei nagle przyjaciele jeździli sobie tam gdzie chcieli, a żadne z rodziców o tym nie wiedziało jakby nie obchodziły ich własne dzieci. To było nieprzemyślane. Zauważyłam, że pojawiało się kilka nielogicznych zdań, które czytałam po sto razy, a i tak nie mogłam zrozumieć. Według mnie autorkę poniosła zbyt wielka fantazja. Jestem z osób, które bardzo lubią sobie coś wyobrażać no, ale bez przesady. Ciastko oreo, różowe słonie i różne tego typu rzeczy były dla mnie bardzo dziecinne w ogóle nie pasowały do miłości, która  miała w tej książce główną rolę.  

Do tego zakończenie książki było napisane tak od niechcenia. (S P O J L E R) Na zasadzie: "Ty będziesz z tym, a ty z tym i będziecie żyć długo i szczęśliwie problem rozwiązany."

"Pamiętał o tym, bo pamięta o wszystkim.

Bo tam był.

Bo ostatecznie był jednak Maksem z moich snów."

Alicja należy do tych irytujących bohaterek.  Mi bardzo działała na nerwy. Zachowywała się dziecinnie, miała zbyt wybujałą wyobraźnie i czasami miałam wrażenie, że jest stalkerem Maksa. Ludzie uważali ją za inteligentną, a mnie zdawało się, że po prostu nie dochodziły do niej oczywiste rzeczy. 
Jeśli chodzi o Maksa to dla mnie był taki nijaki. Nie wiadomo czego chciał od życia. Rozumiem, że został on tak specjalnie wykreowany, ale nie zyskał mojej sympatii. 

"Sny i rzeczywistość to dwa zupełnie różne światy."

Książka ma bardzo łatwy przekaz pokazuje, że przeważnie nigdy nie jest tak jak coś sobie wyobrażamy. Żaden człowiek taki nie jest, może nas zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie. Większość z nas zawsze nastawia się na coś więcej, na idealną wizję wyobrażonego świata, a tak naprawdę trzeba docenić to co mamy, to na co drugiego człowieka było stać.  
Sny nie zawsze muszą być marzeniem. Czasem mogą się spełnić i to w najmniej oczekiwanym momencie.

"- Chłopiec nigdy w życiu nie czuł się szczęśliwszy. Wybudowali razem niesamowity zamek z czekolady, ze smokami, rycerzami i fosą z mleka. A potem, zmęczeni, zasnęli obok siebie. Kiedy chłopiec się obudził, nie było przy nim ani dziewczynki,a ni zamku, ale on nadal czuł się szczęśliwy. I wiedział, że jeszcze ją spotka."

Według mnie całokształt książki wypadł słabo. Książka zapowiadała się naprawdę interesująco, a wyszło co wyszło. Myślę, że młodszych czytelników mogłaby zaciekawić,ale...nic więcej.  Nie mogę polecić tej książki, ponieważ strasznie się nią zawiodłam i niestety tutaj sprawdza się powiedzenie: "Nie oceniaj książki po okładce."

📘📘/📘📘📘📘📘