"Trzy metry nad niebem" Federico Moccia

Mimo, że ten miesiąc jest długi, bardo kiepsko u mnie z czytaniem w tym miesiącu. To dopiero druga książka, ale cóż...  Film  "Trzy metry nad niebem" uważam za świetny i wzruszający jak było z książką?

  "Mówi się, że kiedy umierasz, w jednej chwili widzisz najważniejsze momenty swojego życia."

Babi, piękna dziewczyna z dobrego domu, świetna uczennica i przykładna córka, poznaje Stepa, który ma problemy z agresją, jest chuliganem. Jego życie składa się z ćwiczeń na siłowni, wyścigów na motorze i bezsensownych bijatyk. Mimo tak wielkiej różnicy, krańcowo różnych charakterów, a także sprzeciwu apodyktycznej matki Babi, do której dziewczyna jest bardzo podobna z charakteru  jak i wyglądu, zakochują się w sobie bez pamięci. Pod wpływem tej miłości zmieniają się oboje. Jak to mówią: "Przeciwieństwa się przyciągają".

" - Jestem szczęśliwa. Nigdy w całym moim życiu nie czułam się tak dobrze. A ty?
- Ja? – przytula ją do siebie – ja czuję się znakomicie.
- Tak, że mógłbyś palcem dotknąć nieba?
- Nie, nie tak.
- Jak to, nie tak?
- O wiele wyżej. Co najmniej trzy metry nad niebem."

Historia ukazana w książce jest cudowna, no i przyznajmy, która z nas nie marzy o spotkaniu buntowniczego chłopaka, który mógłby się dla niej zmienić? Postacie ukazane w książce są bardzo dobrze wykreowane. Każdy bohater ma swój charakter, który go wyróżnia. Powieść ukazana jest z perspektywy kilku bohaterów co pozwala na lepsze zrozumienie sytuacji. Czytanie jej zajęło mi dosyć długo, ale to nie dlatego, że była ciężka w odbiorze, ponieważ było wręcz przeciwnie, ale jakoś nie mogłam znaleźć czasu na dokończenie tej książki. Żałuje, że nie przeczytałam jej wcześniej, ponieważ wydaje mi się, że większość powieści o miłości jest wzorowana właśnie na tej. 

Jak wiecie na moim blogu pojawiła się recenzja "Idealnej chemii" i z tego co czytałam "Trzy metry nad niebem" jest porównywana właśnie do niej, a według mnie jest o wiele, wiele lepsza. Tam wszystko było takie płytkie, a w tej książce możemy dojrzeć się czegoś głębszego.

  "Nie wiadomo dlaczego wszystko na świecie zaczyna się w poniedziałek."

Babi i Step. Mamy tu do czynienia z bohaterami dynamicznymi, zmieniają się pod wpływem ich wzajemnej miłości. Nie zmienili się na złe lecz na lepsze. Babi trochę zaszalała, ale wciąż z głową na karku, a Step trochę przystopował.  Chcę opisać jedną sytuacje i mam nadzieje, że to nie będzie jakiś wielki spoiler, ale jeśli nie chcecie jakikolwiek spoilerów to omińcie. Dla mnie najpiękniejszą sceną w tej książce było to gdy z domu, w którym Babi była opiekunką zniknęła cenna biżuteria i wiadomo było, że ktoś ze znajomych Stepa to ukradł, a chłopak gotowy był się pobić o ta biżuterię byleby Babi nie była na niego zła.  Gdy on przychodzi taki pobity z tą biżuterią w ręku... <3 Lubiłam czytać o romantycznych spotkaniach tych dwoje. Wyścigi motorów i ten klimat Hiszpanii.

 "W dzień czy nocą, bez świateł, wydzierając się na cały głos, lecą tak zuchwale, władcy wszystkiego, władcy życia... I ta wizja jeszcze bardziej pogarsza mu samopoczucie. Uważali się za nieśmiertelnych, a nie są."

Zakończenie. Zakończenie książki złamało mi serce, ale tak musiało być. Nie uważam to za jakikolwiek minus, takie zakończenie pasowało, a jednocześnie zmiażdżyło moje serce na kawałeczki. Podsumowując jest to cudowna, piękna, ale też smutna historia o miłości. Mimo, że opowiada o miłości, pokazuje również, że śmierć istnieje, a my uważamy się za nieśmiertelnych. Tak jakbyśmy mieli nigdy nie umrzeć. Powieść pokazuje, że trzeba doceniać każdą chwilę bo wszystko się kiedyś skończy. Nic nie trwa wiecznie. Albo coś się wypali, albo po prostu skończy, a my nie możemy nic na to poradzić.

Według mnie książka zasługuje na najwyższą ocenę. mimo, że na początku nie byłam do niej przekonana, zachwyciła mnie.

  "Matki zauważają wszystko albo prawie wszystko."

   "Dzwoniły do siebie coraz rzadziej, a i tak nie miały sobie wiele do powiedzenia. Może dlatego, że kiedy okaże się przyjacielowi swoją słabość , człowiek już nie jest wobec niego tak swobodny. Może dlatego też, iż sądzimy zawsze, że nasze cierpienie jest jedyne, nieporównywalne, jak wszystko to, co nas dotyczy."