"Slatron. Przeznaczenie" Aleksandra Szymaniak

Na wstępie tej recenzji chciałabym podziękować Paulinie z bloga fotohart  za piękny wygląd bloga! Bardzo mi się podoba. Jest teraz taki jaki zawsze chciałam, żeby był.
Dzisiaj mam dla was recenzje książki, młodej, polskiej pisarki. Zapraszam!

 "Dopiero teraz zobaczyłam, co robiłam. Oczy świeciły mi zielonym blaskiem, a przedmioty leżące na stolikach i biurku pofrunęły w górę, sięgając prawie sufitu. Nawet nie dostrzegłam pulsującej mocy w żyłach. Nie poczułam, jak wzbiera i próbuje wydostać się z wnętrza mnie. Jestem potworem, którego nie potrafię kontrolować."

 Salamina w wieku sześciu lat została adoptowana. Jej pochodzenie owiane jest tajemnicą ̵ nie wiadomo, kim byli jej rodzice ani gdzie się urodziła. Została znaleziona przez jej przybranych rodziców na plaży. Para postanowiła ją adoptować i otoczyła ją opieka i miłością.

W dniu szesnastych urodzin okazuje się, że Salamina nie jest zwykłą nastolatką. Posiada niezwykłe moce, które będzie musiała nauczyć się kontrolować. Wszystko wyjaśni się podczas pobytu w szkole dla… postaci nadludzkich.

 "Każdy z nas idzie przez życie, próbując odnaleźć siebie różnymi sposobami."

 

Na wstępie chciałabym napisać, że autorka gdy tworzyła tę książkę miała 15 lat. Tyle co ja. Bardzo ją za to podziwiam, że w takim wieku stworzyła swoje własne dzieło. Gdybym to ja miała pisać książkę na pewno nie dałabym sobie z tym rady. Jednak pióro pisarki nie przypadło mi do gustu. Zdania są płytkie i odrzucały mnie. Nie raz miałam ochotę rzucić tę książkę i nie dokańczać. Ale chciałam przeczytać do końca, być może coś się zmieni. Jednak nic się nie zmieniło i książka jest pisana na takim samym poziomie do końca. Do końca miałam nadzieje, że jednak coś ulegnie zmianie.

 "Cóż, dupek zawsze pozostanie dupkiem."

 

Podczas czytania powieści miałam wrażenie jakby autorka wykreowała taki idealny świat, w którym ona sama chciałaby żyć. Głównej bohaterce, żyje się jak w raju. Nie miała zbytnio problemów. Sama je sobie tworzyła.

Właśnie bohaterzy...Salamina była straszną beksą. Płakała o byle co. Rozumiem, że była wrażliwa, ale żeby za każdym razem przypominać sobie  o tęsknocie i ryczeć...

No i oczywiście musiał pojawić się chłopak, który zakręcił głównej bohaterce w głowie. Jak to mnie denerwowało. Cokolwiek się zdarzyło Salaminie zawsze musiał ratować ją Damon bo jakby inaczej. Najpierw był jej wrogiem, a później miłością. To każdy mógł przewidzieć. Każdy.

Zazdrosna dziewczyna, najlepsza przyjaciółka, drugi chłopak. To schemat.

 

"Księżyc jest wysoko, a światła już pogasły.
Teraz na niebie świecą tylko gwiazdy.
To był wspaniały dzień, pełen smutku i radości,
ale już pora na sen.
Śnij o mej miłości[...]. "

 

Książka jest bardzo przewidywalna. Domyśliłam się wszystkiego chociaż do końca myślałam, że może jednak to się tak nie skończy bo byłoby za banalnie.  Od pierwszych stron wiedziałam już jakie będzie zakończenie, ale mimo to czytałam dalej. Po lekturze mamy mnóstwo pytań, a tylko kilka odpowiedzi. Mimo, że jestem ciekawa odpowiedzi to nie chcę czytać drugiego tomu. Zbytnio się zraziłam. 

 

"Za pięć minut będę znała swoją szczególną moc. Mój przydział, który pozostanie we mnie na zawsze. To było fascynujące i jednocześnie przerażające." 

 

Podczas czytania tej lektury nudziłam się niemiłosiernie. Fabuła tez nie jest jakaś wybitna. Mnóstwo takich historii już się przewijało. Gdy musiałam oderwać się od czytania robiłam to nawet z ulgą. Naprawdę. Długo wałkowałam tę książkę. Mówiąc szczerze zmarnowałam czas. Myślę, że ta książka zadowoliłaby młodszych czytelników. Mnie niestety nie powaliła na kolana, a wręcz przeciwnie. 

 

"Próbowałam to rozwiązać. Znaleźć jakiś haczyk, a potem ułożyć puzzle w całość. Ale on mówił prawdę. To nie był żaden głupi zakład. To tylko życie płatające nam figle."

 

Jest jedna rzecz, która podobała mi się w tej lekturze. Nie chcę zdradzać za dużo, ale spodobał mi się wyjazd nastolatków. W tym wątku było coś, co sama chciałabym doświadczyć. Czytając rozdział poświęcony temu wyjazdowi czułam się jakbym tam była. Mówiąc szczerze marzę o takim idealnym wyjeździe z przyjaciółmi. Aż poczułam wakacje czytając ten fragment. Za to podziwiam autorkę, że umiała oddać klimat tego wyjazdu.

"Zadawali mi pytania, na które nie znałam odpowiedzi, chociaż były bardzo proste. Mieli za dobre serca, by mnie tam zostawić lub oddać do sierocińca"

 

Mogę polecić tę książkę młodszym czytelnikom, którzy zaczynają swoją przygodę z czytaniem. Dla mnie okazała się nudna i nie zbyt ciekawa. Mocno przewidywalna i lekko banalna. Myślę, że każdy będzie sądził o tej książce coś innego. Innym będzie się podobała drugim nie za bardzo. Ja należę do tej drugiej grupy.Powieść oceniam na dwie książki.

📘📘