"7 dni" Eve Ainsworth

Przeczytałam już "Zadurzenie" Eve Ainsworth i z tego co pamiętam podobała mi się. Zauważyłam, że autorka lubi poruszać toksyczne sytuacje, które dla niektórych są codziennością. Książka "7 dni" właśnie taką tematykę porusza. 

 "- Wkurzasz mnie tylko jak jasna cholera, bo przypominasz mi ją! Moją matkę! Kobietę, która codziennie godzi się na znęcanie! Która płaszczy się jak pies! To chyba przez to zaczęłam tobą gardzić."

Tydzień- to tylko 7 dni, jednak w ciągu nich może wydarzyć się bardzo wiele dobrych i złych rzeczy. Jest to 168 godzin, podczas których każdy z bohaterów może znaleźć czas, by podjąć tę jedną, być może najważniejszą decyzję, która zmieni całe jego życie. 

Jess 

Jess nie ma łatwego życia- dlatego szuka pomocy w szkole, która powinna być przecież bezpiecznym schronieniem.

Kez

Kez uważa, że jest lepsza od innych i to daje jej siłę, a przynajmniej tak sądzi... 

"Staje się coraz lepsza w udawaniu, że to nie ma już żadnego  znaczenia"

Historia opowiedziana jest z dwóch perspektyw, oprawcy i ofiary. Mamy ukazany każdy dzień tygodnia widziany oczami dwóch dziewczyn, Kez i Jess. Bardzo spodobał mi się ten zabieg bo pozwala na lepsze zobrazowanie sobie i zrozumienie historii. W książce po każdym dniu tygodnia znajdziemy też komentarze z portalu społecznościowego. To pokazuje, że dużą rolę w nękaniu kogoś pełni internet. To między innymi on pomaga szerzyć nienawiść wśród ludzi. Powieść graficznie świetnie się prezentuję i zachęca do czytania.

"Wrodzona nieufność nie ma na moment znaczenia. Kawałek mnie umiera ze szczęścia"

Książka porusza dość znany wszystkim temat jakim jest szykanowanie w szkole. Myślę, że kiedyś takich przypadków było o wiele więcej, teraz większość osób woli być wobec drugiej fałszywi niż robić jej w jakiś sposób krzywdę. Może to też nie jest za dobre, ale przynajmniej nie krzywdzi. Książki tej autorki zazwyczaj czyta się szybko i lekko, takie lubię, ale miałam z nią kilka zgrzytów.  

Nie podobało mi się słownictwo w niej użyte. Teraz większość nastolatków nie używa takich słów, ale nie było to aż tak rażące. Powieść była za prosta. Ostatnio coraz bardziej mam dość czytania takich prostych historii. Kłótnie dziewczyn były dla mnie trochę za dziecinne, chociaż rozumiem kiedyś też miałam dużo kompleksów na punkcie takich rzeczy i gdyby ktoś mówiłby mi je prosto w twarz na pewno nie byłoby przyjemnie.  Końcówka zrobiła na mnie wrażenie bo spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Na początku książki mamy ukazany list podpisany przez X i właśnie to totalnie mnie zmyliło. Ten aspekt na pewno zaliczę do plusów. 

"Czasem trzeba pogrążyć się w ciemność, by zacząć widzieć wyraźnie."

W powieści mamy przedstawione dwie inne historie, które łączy toksyczna więź. Nie wiem czy mogę to nazywać więziom to po prostu szykanowanie. Kez to ładna dziewczyna bez jakichkolwiek problemów. Z idealną figurą i życiem. Tak wydaję się wszystkim. Jednak ukrywa ona przemoc w rodzinie. Jest zła na matkę, która daje się tak traktować. Swoją złość przelewa na Jess. Nie zdaje sobie sprawy, ale to właśnie ona staje się jak jej ojciec, tyranem. 

Jess to dziewczyna z mnóstwem kompleksów. Jest piękna, ale nie zauważa tego właśnie przez Kez. To ona sprawia, że dziewczyna czuję się okropnie i ma zaburzoną samoocenę. Do tego w jej domu się nie przelewa. To dwie różne postacie, ale łączy je jedno- problemy z rodzicami. Choć same o tym nie wiedzą.

W książce mamy inne postacie, które pokazują różne postawy właśnie w takiej sytuacji. 

"Między kratami widzę twarz dziewczyny, która spogląda na tory. Zbliżam się do rysunku. Jestem przekonana, że płaczę."

Kolejna książka, która ujawnia, że szkoła okazuje się bezsilna w takich sytuacjach. Jess myślała, że tam znajdzie pomoc, ale nauczyciele nie reagowali. 

Historia pokazuje, że przeważnie na bycie oprawcą coś wpływa. Na Kez wpłynęła sytuacja w rodzinie. Stała się tyranem jak jej ojciec, ponieważ zauważała w Jess podobieństwo do jej matki w zachowaniu. Godziła się na wszystko. Była łatwą ofiarą. Zazwyczaj oprawcy uznawani są za tych złych, którzy przelewają swoją nienawiść, ale nikt nie wie co dzieje się w ich umysłach. To oni potrzebują pomocy.

"Zaczyna cicho szlochać.
-Jestem kimś złym?
-Nie. Ale zrobiłaś coś złego."

Podsumowując było kilka elementów, które mi się nie spodobały, ale książkę uważam za całkiem dobrą. Mimo, że porusza dość bolesny temat to czyta się ją szybko i przyjemnie. Wyobrażam sobie jej ekranizację...o takim czymś  marzę. Myślę, że każdy powinien ją przeczytać. Nie każdemu się spodoba, ale na pewno zmusi do refleksji.  

📘📘📘📘/📘📘📘📘📘