"Do zobaczenia nigdy" Eric Lindstrom

Oczywiście kiedy wszyscy blogerzy kończą pisać o nowości książkowej to ja dopiero  zaczynam ją czytać. Szał na "Do zobaczenia nigdy" już minął, a ja dopiero teraz ją tutaj recenzuje. Zazwyczaj gdy przeglądam blogi książkowe i  widzę dużo razy jedną i tę samą książkę to nie lecę od razu do księgarni i nie kupuje. Akurat ta pojawiła się w bibliotece więc świetnie, że mogłam ją przeczytać.

 "Prawda nie przynosi szczęścia. Przynosi tylko prawdę."

Parker Grant jest niewidoma. Gdy była mała straciła mamę w wypadku samochodowym, a jej tata popełnił samobójstwo. Na dodatek Scott, były chłopak Parker, zawiódł jej zaufanie. To naprawdę dużo jak na jedną nastolatkę. 

Dziewczyna nigdy się nad sobą nie użalała, stara się być twarda, odlicza ile dni nie będzie płakać. Kiedy nie biega swoją ulubioną trasą, zajmuje się udzielaniem porad życiowych przyjaciołom ze szkoły. Robi wszystko, żeby nie płakać, ale nie może już dłużej udawać, że nic złego się nie stało.  

 "Zobaczyć nie znaczy uwierzyć."

Na tę książkę miałam ogromną ochotę. Dużo osób ją polecało. Sama fabuła interesuje. W końcu kogo nie interesuje perspektywa życia osoby niewidomej? Pozachwycam się trochę nad okładką. Może nie jest jakoś wybitnie piękna , ale jest prosta i taka minimalistyczna. To na pewno przyciąga uwagę. Do tego tytuł napisany brajlem. W środku również znajdziemy kilka elementów z alfabetu Braille’a. Dzięki temu możemy jakoś głębiej wejść w tę historię i wyobrazić sobie życie Parker, które musiało być naprawdę trudne. 

 "Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami."

Pierwszy raz czytałam książkę, w której narracja prowadzona jest przez osobę niewidomą. Powieść to po prostu historia pokazująca życie niepełnosprawnej nastolatki. Ale wiecie co? Chciałam jakiegoś rozwiązania sprawy jej ojca, chciałam, żeby było bardziej dynamicznie, więcej akcji. Nie otrzymałam tego. Otrzymałam jedynie ciekawe dni z życia Parker. Nie zawiodłam się. Powieść miło mi się czytało, ale nie miała ona w sobie czegoś zadziwiającego, czegoś co wzbudziłoby we mnie większych emocji. Okazała się ciekawą lekturą. Dla mnie czymś nowym, czymś czego jeszcze nie czytałam. W sumie dawno nie czytałam takiej typowej książki o szkole. Gdy byłam młodsza takie uwielbiałam. Ta powieść była właśnie taka typową historią o szkole z nietypową bohaterką. Co okazało się zupełnie czymś nowym.

"-Boże, Parker...-mówi Trish poirytowanym tonem.- Nie było mnie najwyżej pięć minut. Co może wydarzyć się w pięć minut?"

Parker była zwykłą nastolatką, której przydarzyło się wiele złych rzeczy.  Na dodatek ona nie załamała się tylko jeszcze pomagała innym. Rozwijała swoja pasję. Większość osób na jej miejscu nie umiałoby sobie z czymś takim poradzić. No dobrze mówię za siebie, ja na pewno nie poradziłabym sobie z tak ogromnym ciężarem straty. Bardzo ją polubiłam. Mogłabym się z nią przyjaźnić gdyby istniała naprawdę. Jest to osoba z zasadami. Ma swoje reguły, których bardzo się trzyma. Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów to odbieramy ich inaczej niż w innych książkach, ponieważ obserwujemy postacie z perspektywy niewidomej bohaterki. Nie wiemy jak wyglądają, ale odbieramy ich jak Parker. To bardzo mi się spodobało. 

"Reguła# Nieskończoność: Nie dostaniesz drugiej szansy. Nadużyj mojego zaufania, a już nigdy ci nie zaufam. Zdrada jest niewybaczalna."

 Książka przekazuje nam kilka rzeczy. Ja skupię się na dwóch bo naprawdę w tej powieści można znaleźć dużo spraw, które warto przemyśleć. 

Pierwszą jest na pewno to, że nie powinno traktować się niepełnosprawnych jak jakiś trędowatych, ponieważ są to normalni ludzie. Chcą być traktowani normalnie, niektórzy tego nie rozumieją. Historia pokazuje również, że nie warto dusić w sobie emocji bo prędzej czy później ukażą się i to ze zdwojoną siłą. Łzy nie są straszne. 

"...każdy ma tajemnice. Każdy. Nawet ludzie, których bardzo kochasz, i wydaje ci się, że dobrze ich znasz."

Książka okazała się przyjemna lekturą z ciekawą fabułą. Polecam ją osobą, które lubią mało zaskakujące książki opisujące kogoś życie. Mimo, że ja jestem zwolenniczką emocjonujących książek i kontrowersyjnych to ta bardzo mi się spodobała. Nie wyobrażam sobie nie dać jej najwyższej oceny. Książka warta uwagi. Nie uważam, żebym zmarnowała na  nią czas. 

                                         📘📘📘📘📘/📘📘📘📘📘