"Na zakręcie" Nicholas Sparks

O dziwo, aż do tej pory nie przeczytałam ani jednej książki Nicholasa Sparksa. Dużo osób chwaliło i polecało, ale ja jakoś nie miałam okazji przeczytać ani jednej jego książki i chyba wzięłam się za jego twórczość od złej strony. A dlaczego? Przeczytajcie.

"Och.- Jonah zdawał się zastanawiać nad jego słowami.- Nie chcę być dorosły- oznajmił w końcu.

- Czemu?

- Ponieważ- rzekł z powagą- dorośli zawsze mówią, że sprawy są skomplikowanie."

Miles jest wdowcem samotnie wychowującym syna. Jego żona zginęła w nieszczęśliwym wypadku, a on wciąż próbuje szukać winnego. Sara, rozwódka wprowadza się do nowego miasta, w którym trudno jest się jej zaaklimatyzować. Pewnego dnia ich drogi się łączą. Wydawałoby się, że jedno drugiemu przywróciło wiarę w miłość. Złączeni są szokującą tajemnicą. Zostają zmuszeni do podjęcia decyzji, która może złamać ich serca. 

 "-Udawałaś trudną do zdobycia? - drażnił się z nią Miles.
-Nie, -odparła. - Nie chciałam po prostu nikogo zranić.
-A zatem łamiesz mężczyznom serca, co?
Sara nie odpowiedziała od razu, siedziała ze wzrokiem wbitym w blat stołu.
-Nie, nie łamię serc, to ja mam złamane serce. - odpowiedziała cicho."

Narracja w książce jest trzecioosobowa. Jakoś ciężko mi się czyta takie książki. Wolałabym jakby była prowadzona przez Milesa lub Sarę, a tak to ta historia wydawała się taka płytka. Mamy rozdziały ukazane z punktu widzenia różnych bohaterów, a także samego sprawcy wypadku.  Autor wiele razy wraca do przeszłości bohaterów, co było dość ciekawym zabiegiem. 

 "Istnieje droga, na którą wstępuje ktoś, zdążający ku destrukcji. Podobnie jak ktoś, kto pije w piątek wieczorem jednego drinka, a w sobotę już dwa, tylko po to, by stopniowo i całkowicie stracić kontrolę nad sobą..."

Sparks nie odkrył niczego nowego.  Książkę miło się czyta, ale to by było na tyle. Nie dostałam od niej tego czego oczekiwałam: emocji. A to dla mnie w książce najważniejsze. Być może osobom starszym, którzy sami taki związek zwyczajny przeżyli, ta książka może się spodobać. Dla mnie było po prostu za nudno. Przyznam, element wypadku jest intrygujący i chcemy dążyć do tego jak to się wydarzyło, ale to tyle. Gdy dostałam już tą informacje to jakoś mnie to za bardzo nie zdziwiło i znowu wróciłam do punktu wyjścia: czyli nudy. Bardziej chcę ocenić tę książkę z mojego punktu widzenia. Myślę, że gdybym była starsza może inaczej podeszłabym do tej powieści. Po filmach opartych na książkach Nicholasa Sparksa, naprawdę spodziewałam się czegoś innego. Oczywiście główny wątek książki to miłość Milesa i Sary. Kompletnie mi się nie spodobał. Wszystko działo się za szybko, a do tego tak przykładowo. Prawie, że nic oczywiście oprócz śmierci żony Milesa nie mąciło ich spokoju. A wiadomo, że im w książce dzieje się więcej tym jest naprawdę porywająca. Oczywiście wszystko z umiarem. W tej powieści tego nie było. Mogę powiedzieć, że historia jest po prostu miła, taka luźna nic więcej nie otrzymacie od tej książki. 

"(...)- Wobec tego przyjdziesz?
- Możesz się nas spodziewać.
- Świetnie. Ale posłuchaj, jeśli moja mama zacznie zadawać dziwne pytania, pamiętaj że ja jestem podobna do ojca, dobrze?"

Postacie w tej książce są takie bezbarwne. Żadna nie wzbudziła we mnie jakiejś sympatii, ani niechęci. Żadnych emocji.

Miles obsesyjnie próbuje znaleźć winnego i przez to jest gotowy uwierzyć we wszystko co zostaje mu powiedziane. Miałam wrażeni jakby nie za bardzo interesował się synem, a w tym momencie właśnie syn go potrzebował. Jego postać tak jak reszta nie została jakoś rozwinięta. Według mnie to tylko zarysy. 

Z Sarą było dokładnie to samo. Autor chciał pokazać jak bardzo została zraniona, ale ja jakoś tego nie odczułam. Miała grać w tej książce rolę takiej zranionej kobiety, która nie chcę, żeby w jej życiu znowu przydarzyło się coś co ją zniszczy. Także mam niedosyt co do tej postaci. Jej historia nie została w pełni opowiedziana. 

"Należy do rzadkiego gatunku mężczyzn,
którzy jak już kochają, to całym sercem."

Podobał mi się motyw drogi.  Bohaterowie znaleźli się na życiowych zakrętach i tam się odnaleźli. W książce mamy pokazane, że nic nie jest takie na co wygląda. Zawsze można znaleźć drugie dno, które nie zawsze jest kolorowe. Nawet bliska osoba może nas zaskoczyć. To nie jest tak, że zawsze będzie taka sama, ponieważ życie zmienia ludzi. Wypadki również. 

"(...) jednym z symptomów klinicznej depresji jest: nadmierna apatia, bez konkretnego powodu czy przyczyny."

Podsumowując książkę naprawdę miło i przyjemnie się czyta, ale nie ma w niej czegoś wyjątkowego. Momentami po prostu nudzi. Brak jakichkolwiek emocji. Jeśli potrzebujecie przeczytać coś nie wymagającego głębszego myślenia na jesienne wieczory to ta książka z całą pewnością się do tego nadaje. Lekko się zawiodłam także mam do was pytanie: Jakie są najlepsze książki Sparksa? Jakie warto przeczytać?

Według mnie książka zasługuje na trzy książeczki :D  

📘📘📘/📘📘📘📘📘