Jednak szczęście wyrwano im z serc. Miłość wyrwano z ich życia.- czyli trylogia Więźnia Labiryntu Jamesa Dashnera

Odkąd obejrzałam film "Więzień Labiryntu" bardzo chciałam przeczytać całą serię. W końcu się udało. Nie chciałam robić osobnych postów poświęconych każdej książce, a więc w jednym poście postanowiłam zrecenzować całą trylogię. Myślę, że tak teraz będą wyglądać posty jeśli chodzi o jakiekolwiek trylogie. To taka informacja wstępna, a więc zapraszam na dość obszerny post. 

🏃🏃🏃🏃🏃🏃🏃🏃🏃🏃🏃

Stwierdzam  po przeczytaniu książki, że film to inna bajka. Jeśli chodzi o mnie to robię całkiem odmiennie od większości osób. Najpierw oglądam, potem czytam. Mówiąc o ekranizacji. Wtedy wiem, że warto książkę przeczytać, jednak nie jest to do końca dobra droga i uważam, że teraz zmienię moją "tradycję" i zacznę robić jak większość osób, ponieważ to bardziej się opłaca. Nie wiemy co się wydarzy, a jeśli oglądaliśmy film te najważniejsze wątki znamy. W filmie nie pojawiło się dużo wątków, dla mnie wszystko różniło się od książki. Ogromnie rozczarowałam się ekranizacją. Przed przeczytaniem twierdziłam, że ten film był świetny.  To takie krótkie podsumowanie tego co twierdzę o filmie, a teraz już przechodzę do sedna czyli całej serii. Ostrzegam, że mogą pojawić się małe spojlery.

"Więzień Labiryntu" 

Kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, jedyną rzeczą jaką pamięta jest jego imię. Jakby ktoś wymazał mu wszystkie wspomnienia. Gdy otwierają się drzwi okazuje się, że znajduje się w Strefie- miejscu otoczonym wielkimi murami, które znajduje się w samym centrum wielkiego Labiryntu. Żaden z nastoletnich mieszkańców Strefy nie wie z jakiego powodu się tu znalazł i kto ich zesłał. Czują, że ich obecność nie jest przypadkowa i każdego dnia próbują znaleźć wyjście, przemierzając korytarze otaczającego ich Labiryntu. Gdy następnego dnia po Thomasie windą do Strefy po raz pierwszy zostaje dostarczona dziewczyna, przynosząc tajemniczą wiadomość, wszyscy Streferzy zdają sobie sprawę, że od tej pory nic nie będzie już takie jak było.

"- Jasna cholera, boję się.
- Jasna cholera, jesteś tylko człowiekiem.

 Powinieneś się bać."

Pierwsza cześć bardzo mi się podobała. Była emocjonująca i naprawdę czasem nie mogłam się od niej oderwać. Autor ma specyficzny styl. Swoje własne słownictwo. Aż sama przez jakiś czas mówiłam "sztamak" hah. Na początku to słownictwo było dla mnie dziwne, potem się do tego przyzwyczaiłam i nie wyobrażam sobie tej książki bez takiego stylu pisania. Bohaterzy również są niczego sobie. Inteligentni i wytrwali. Szczególnie Thomas. Naprawdę książka jest bardzo oryginalna, a ja jako wielka fanka dystopii mogę zaliczyć ją do listy ukochanych powieści.  Akcja cały czas pędzi, wciąż się coś dzieje, autor buduje napięcie. Uwielbiam to w książkach. Do pierwszej części nie mam kompletnie nic. Ogromnie mi się podobała. Pragnę też zauważyć, że nie jest to lekka książka. Czujemy strach, desperacje, emocje bohaterów. Musimy wysilić swój umysł, ponieważ sami pragniemy znaleźć wyjście z Labiryntu. Czułam się wręcz jakbym sama była uczestnikiem tych wydarzeń, jakbym żyła w tej książce. 

"Próby Ognia"

Znalezienie wyjścia z Labiryntu miało być końcem. Ale w świecie poza Labiryntem koniec został zapoczątkowany już dawno temu. Ziemia jest spalona przez Pożogę i wysuszona z powodu surowego klimatu. Z tego powodu Streferzy wciąż nie mogą przestać uciekać. Zamiast upragnionej wolności, muszą stawić czoła jeszcze jednej próbie. Muszą przejść najbardziej spaloną część świata i dotrzeć do celu w ciągu dwóch tygodni.

 "Jeśli mogę wam coś dzisiaj doradzić, to żebyście nigdy, przenigdy nie wierzyli własnym oczom."

 W tej części pojawia się więcej logicznych zagadek. Czasem się gubiłam, aczkolwiek przypisuje to winie mojemu własnemu odbiorowi.Ta część naprawdę wiele razy zaskakuje. Pojawia się dużo otwartych wątków, które rozwiązuje się na końcu. Co zachęca do brnięcia dalej w tą popapraną historię. Właśnie to było w tym najlepsze, że ta historia była popaprana. Bohaterzy trafiają z jednego koszmaru w drugi i okazuje się, że w Labiryncie nie było tak źle. Ta część pokazuje ile ludzi musi stracić życie, żeby inni mogli żyć. Pojawiają się nowi bohaterowie jak to bywa w kontynuacjach i muszę Wam powiedzieć, że o wiele bardziej polubiłam Brendę od Teresy. Teresa w tej części jeszcze była znośna, ale powoli zaczynała mi działać na nerwy. Książka porywa od samego początku, od razu jesteśmy wrzuceni w wir wydarzeń.

"Lek na śmierć"

 Thomas wie, że DRESZCZowi nie można ufać, ale oni twierdzą, że czas kłamstw już się skończył, że zebrali w toku Prób wszystkie dane, jakie dało się zabrać, a teraz chcą przywrócić Streferom pamięć, bo potrzebują ich pomocy w ostatecznej misji. Streferzy muszą dobrowolnie pomóc uzupełnić mapę, która pozwoli stworzyć lek na Pożogę. Jednak Thomas przypomniał sobie dużo więcej, niż przypuszczają. 

"Zabij mnie. Jeśli kiedykolwiek byłeś moim przyjacielem, zabij mnie."

W finale trylogii na nerwy zaczęła mi działać Teresa. Była minusem całej tej części. Jednak potem obroniła się w 100%. Książka podsuwa nam mnóstwo pytań dotyczących DRESZCZU. Sama do końca nie wiedziałam czy był dobry czy zły. Jednak oni ryzykowali życia wielu osób co mówi samo za siebie. Nie mogłam sobie wyobrazić jakim sposobem DRESZCZ wynalazłby lek na tę chorobę to było dla mnie zbyt skomplikowane. Co jest minusem tej książki. Za dużo informacji. W ostatniej części jesteśmy bombardowani tymi informacjami i trudno jest się połapać. Przynajmniej ze mną tak było. Mimo wszystko ta część nadal porywa i jest godna uwagi czytelnika. Szczególnie tych czytelników, którzy tak jak ja uwielbiają dystopię. Na zakończenie tej trylogii nie narzekam. Do samego końca coś się dzieje.

Podsumowując tę trylogię cieszę się, że mogłam ją przeczytać. Bardzo zżyłam się  z bohaterami mimo, że dwójka głównych czasami mnie irytowała. Postać Thomasa też nie była świetna, szczególnie w "Próbach ognia" gdzie był traktowany jak pępek świata w moim odbiorze. Cała trylogia jest naprawdę emocjonująca i warto ją przeczytać. Te książki są z tego typu, że można je polubić lub nie. Zresztą tak jest z każdymi dystopiami  młodzieżowymi. Jeśli chcecie coś przeżyć, poczuć złość, smutek, radość, niecierpliwość to z całego serca polecam Wam trylogię "Więźnia Labiryntu".

                                    📘📘📘📘/📘📘📘📘📘