"LO-teria" Małgorzata Karolina Piekarska

  Tej książki w ogóle nie kojarzyłam i myślałam, że będzie to pozycja, na którą już jestem trochę za stara. W trakcie czytania zastanawiałam się czy nie rzucić tej książki w kąt. Nie dlatego, że była zła, ale myślałam, że to powieść nie dla mnie. Jednak myliłam się i przeżyłam z "LO-terią" miły czas.   

 

"Przyjaźń polega między innymi na tym, że jak ktoś czegoś komuś nie mówi, to druga osoba to szanuje."

Przyjaciele z gimnazjum rozpoczynają naukę w liceum. Nie zapowiada się różowo, ich życie nie jest już takie beztroskie. W życiu nastolatków pojawią się problemy ze szkołą, z miłością, rodziną i zdradą. "LO-teria" to kontynuacja "Klasy pani Czajki". Bohaterowie zaczynają nowy etap, wiążący się z wieloma problemami i dramatami. Jest to powieść o szkolnej codzienności, miłosnych wyborach, intrygach, przyjaźniach wystawianych na próbę, walce z kompleksami i odrzuceniem. 

"Wieje mi to dziećmi z Bullerbyn i historią z kawałkiem kiełbasy dobrze obsuszonej."

 

 Powieść jest kontynuacją dlatego myślałam, że nie będę mogła połapać się w tej całej historii. Faktycznie ominęło mnie gimnazjalne życie bohaterów, ale to w liceum jest całkiem inne od tamtego i nikt nie wraca myślą do tamtego czasu. Książka pisana jest w narracji trzecioosobowej, nie przepadam za tym typem narracji, ale tutaj to idealnie pasowało. Bohaterów jest naprawdę sporo, ale ich losy przeplatają się ze sobą i to wszystko przyjemnie ze sobą współgra. Pojawia się wiele wątków, ale jest to wszystko opisane tak lekkim stylem autorki, że czytelnikowi nic się nie myli i jesteśmy ciekawi co u bohaterów słychać.

"Nie można całe życie uciekać. Musisz wybrać."

 Jak wiecie bardzo lubię młodzieżówki, ale za polskimi średnio przepadam. Nie podoba mi się styl niektórych polskich autorów jeśli chodzi o młodzieżówki, na które się natknęłam. Małgorzata Karolina Piekarska ma lekki, przyjemny styl, jej książkę szybko się czyta mimo, że ma ona 500 stron. Ja lubię takie polskie, dawne klimaty. Nastolatkowie wtedy trochę inaczej spędzali czas, nie było telefonów, także dla mnie to jest coś nowego, bo w dzisiejszych czasach nastolatkowie spędzają czas i imprezują trochę inaczej. Gdybym czytała tę książkę w wieku 15,16 lat to na pewno byłabym nią zachwycona. Tutaj odbiór był trochę inny. Na początku gdy zaczęłam czytać czułam się trochę idiotycznie i zastanawiałam się co mi ta pani z biblioteki dała czy ja wyglądam na taką młodą? :D (Dobra fakt mimo, że mam 19 lat wyglądam na 16, a bez makijażu to nawet nie wiem czy 13 będzie haha) Ale potem bohaterowie idą do 2 klasy liceum, następnie do 3 i tu już były moje klimaty. Zaczęły się zdrady, problemy w domu i w sumie z niektórymi bohaterami naprawdę się identyfikowałam i ta książka dała mi wiele do myślenia, ponieważ miałam dokładnie takie same sytuacje jak bohaterowie w swoim życiu. Miło czyta się o tym, że nie jest się jedynym. Jeśli chodzi o to co nie grało mi w tej książce to były to pewne sytuacje gdzie bohaterowie mówili: "poczekaj zaraz mi powiesz tylko idę siusiu!". Po co o tym pisać? W sensie przeważnie  w książkach nie piszę się, że bohater musi skorzystać z toalety. To zepsuło mi trochę cały urok tej książki. Zakończenie było bardzo otwarte. Losy jednej bohaterki nie zostały zamknięte i to mnie troszkę zirytowało. Finalnie książka bardzo mi się spodobała, naprawdę wyluzowałam się podczas jej czytania, ale nie myślicie, że to taka luzacka książka. Pojawiają się tu poważne problemy, a nawet i śmierć....byłam nawet bardzo zaskoczona jedną sytuacją i nie mogłam się z nią pogodzić.

 

"Chociaż z drugiej strony… czy oni wszyscy są dorośli? Czy skończenie liceum czyni człowieka dorosłym?"

 

Bohaterów jest sporo. Mówiąc szerze nie mieli oni jakiś zarysowanych charakterów, byli po prostu zwykłymi nastolatkami. Mieli inne problemy, żyli w innych rzeczywistościach, ale każdy z nich był do siebie podobny pod względem pewnych zachowań. Bohaterowie są tacy jak typowi nastolatkowie popełniają błędy, wybaczają, a nawet właśnie swoimi zachowaniami uczą młodego czytelnika, że ludzie popełniają błędy i się zmieniają i ,że jest to całkowicie normalne. 

"Przed życiem można uciekać, ale nie całą wieczność. Życie choć jest jak loteria, rządzi się takimi prawami, że kiedyś trzeba się z nim zmierzyć."

 

Tę książkę polecam osobą w wieku licealnym. Z tą powieścią, z jej bohaterami można się utożsamić. Styl autorki jest lekki i jest to książka przy której można się zrelaksować. Porusza problemy i problemiki z jakimi bohaterowie muszą się zmierzyć. Mimo, że książka opisuje nieco inną nastoletnią rzeczywistość od której mamy współcześnie, można ją przełożyć na dzisiejsze realia i spędzić z nią miły czas.

                                                                                                                                                  Moja ocena:

                                                                                                                           📘📘📘📘/📘📘📘📘📘

 

Czytaliście tę książkę? A może czytaliście wcześniejszy tom "Klasa pani Czajki"? Dajcie znać co myślicie o tych książkach, a jeśli nie czytaliście to jestem ciekawa czy macie ją w planach czy raczej będziecie omijać szerokim łukiem? 

Życzę Wam miłego wieczoru :D